w przeciwstawieniu do czegoś

См. также в других словарях:

• kupny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} o jakiejś rzeczy: kupiony w sklepie, przemysłowy (w przeciwstawieniu do czegoś zrobionego samemu) : {{/stl 7}}{{stl 10}}Kupna wędlina, sałatka. Kupne pieczywo. Kupny sweter. Kupne haczyki na …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wolny — wolnyni, wolnyniejszy 1. «mogący postępować zgodnie z własną wolą, nie podporządkowany komuś lub czemuś; będący na swobodzie, nie uwięziony; nie zabroniony, nie skrępowany; o kraju: nie będący pod obcą przemocą, suwerenny, niezawisły» Wolny kraj …   Słownik języka polskiego

• równy — równyni, równyniejszy 1. «gładki, płaski, prosty, tworzący linię prostą, bez dołów, wzniesień i zakrętów; niepochyły, niespadzisty, nie powyginany» Równa droga, jezdnia. Równe boisko, pole. Równy teren. Równe pismo. Równe zęby. Równy rząd drzew.… …   Słownik języka polskiego

• rzecz — ż VI, DCMs. y; lm MD. y 1. «przedmiot materialny, często w przeciwstawieniu do istoty żywej» Cenne, kosztowne, wartościowe rzeczy. Rzeczy powszedniego użytku. Rejestrować świat rzeczy i istot żywych. 2. zwykle w lm «przedmioty materialne, takie… …   Słownik języka polskiego

• niski — niskiscy, niższy 1. «mający niewielką odległość między podstawą a wierzchołkiem; mający niewielki wzrost» Niski stół, dom, komin. Niska wieżyczka. Niskie okno. Niski pagórek. Niskie krzewy, zarośla, łodygi. Niskie czoło. Był dużo niższy od brata …   Słownik języka polskiego

• postawa — ż IV, CMs. postawawie; lm D. postawaaw 1. «ułożenie poszczególnych odcinków ciała względem siebie i w stosunku do linii środkowej u człowieka stojącego; właściwa pozycja, budowa ciała; zewnętrzny wygląd czyjejś postaci» Prawidłowa, wadliwa… …   Słownik języka polskiego

• treść — ż V, DCMs. treśćści; lm D. treśćści 1. «to, o czym mówi, co przekazuje odbiorcy dzieło sztuki literackie, muzyczne, plastyczne, sceniczne, filmowe (w przeciwstawieniu do formy); ogólniej: to, co jest zawarte w czyjejś wypowiedzi (ustnej lub… …   Słownik języka polskiego

• technik — m III, DB. a, N. technikkiem; lm M. technikicy, DB. ów 1. «specjalista w zakresie określonej dziedziny wiedzy technicznej, mający odpowiednie średnie wykształcenie; tytuł nadawany absolwentom technikum» Technik budowlany, drogowy, samochodowy,… …   Słownik języka polskiego